Kerem, küçük bir çocuktu. Gözleri gökyüzünü izlemeyi, parıldayan yıldızları saymayı çok severdi. Her gece, penceresinden uzanan yıldızlara bakıp 'Ah, keşke bir yıldız tutabilsem!' diye düşünür, içini bir özlem kaplardı. Bir akşam, gökyüzünde gördüğü en parlak yıldızı işaret ederek 'Bu yıldız benim olsun!' diye fısıldadı. Annesi yanına gelip 'Yıldızlar, gökyüzünün güzelliği, evlat. Onları alamayız ama kalbimizde taşıyabiliriz.' dedi. Kerem, annesinin sözlerini tam anlayamamıştı ama annesinin yüzündeki yumuşaklığı hissetmişti. Ertesi gün okuldan eve dönerken, arkadaşları Ali ve Ayşe'nin bir oyun oynadıklarını gördü. 'Kayıp yıldız bulmacası' diye adlandırdıkları bu oyunda, birbirlerine yalan söyleyerek, yıldızın nerede saklı olduğunu tahmin etmeye çalışıyorlardı. Ali, 'Ben gördüm, büyük kayanın arkasında!' diye yalan söyledi. Ayşe de, 'Hayır, eski ağacın altında!' diye devam etti yalanlarına. Kerem, onlara katılmak istedi ama arkadaşlarının yalan söylediklerini gördü. İçinden bir ses, 'Yalan söylememeliyim!' diye fısıldadı. Kerem, arkadaşlarına katılmadı. Onların eğlencelerini uzaktan izledi. İçinde bir hüzün vardı. Arkadaşları eğlenirken, o yalnızdı. O akşam, gökyüzüne bakarken, annesinin sözlerini hatırladı. Yıldızları alamazdı ama kalbinde taşıyabilirdi. Yıldızların güzelliğini düşünerek, içini ısıtan bir duygu yaşadı. Ancak, arkadaşlarının yalanları yüzünden hüzünlüydü. Arkadaşlarının yalanları yüzünden yalnız kalmıştı. Birkaç gün sonra, okulda öğretmenleri 'Doğruluk ve dürüstlük' hakkında bir hikaye okudu. Hikayedeki çocuk, hep doğruyu söylediği için ödüllendiriliyordu. Kerem, hikayeyi dinlerken, kendi davranışlarını düşündü. Arkadaşlarının yalan söylediklerini görerek onlara katılmaması doğruydu. Yalan söylemenin yanlış olduğunu anlamıştı. Öğretmen, hikayenin sonunda, 'Çocuklar, yalan söylemek kötü bir alışkanlıktır. Yalan söyleyenler, güvenlerini kaybederler ve yalnız kalırlar.' dedi. Kerem, öğretmeninin sözlerini dikkatle dinledi ve arkadaşlarına karşı hissettiği üzüntüyü daha iyi anladı. Arkadaşlarının yalanları yüzünden kaybettiği zamanı telafi etmek istedi. Ertesi gün, Kerem, Ali ve Ayşe'nin yanına gitti. 'Özür dilerim, dün sizinle oynamadığım için,' dedi. 'Yalan söylemek yanlış biliyorum, o yüzden sizinle oynayamadım.' Ali ve Ayşe, Kerem'in sözlerini dinlediler. Onlar da öğretmenlerinin hikayesini duymuştu. Üzgün olduklarını itiraf ettiler. 'Biz de özür dileriz, Kerem. Yalan söylememeliydik.' dediler. Kerem, Ali ve Ayşe'nin özürlerini kabul etti. O günden sonra, üç arkadaş hep birlikte oyunlar oynamaya, doğruluğu ve dürüstlüğü her şeyin üstünde tutmaya karar verdiler. Kerem, arkadaşlarıyla oynadığı her oyunun tadını çıkardı. Artık yalnız değildi. Yıldızları izlerken, kalbinde hem yıldızların güzelliğini hem de arkadaşlarının dostluğunu taşıyordu. Kerem, annesinin söylediği gibi, yıldızları alamasa da, kalbinde çok daha değerli bir şey taşıyordu: Gerçek arkadaşlık ve dürüstlük. Geçen zaman içinde, Kerem yıldızları izlemeye devam etti, ama artık sadece yıldızlara bakmakla kalmadı. Arkadaşlarıyla geçirdiği her anın değerini biliyordu ve her akşam yıldızlara bakarken, o güzel geceyi, arkadaşlarının yanındaki o güzel anları hatırladı. Artık yalnız hissetmiyordu ve biliyordu ki, gerçek arkadaşlık, gökyüzündeki en parlak yıldızdan bile daha değerliydi.