Zümrüt Kanatlı Ejderha

Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, gökyüzüne sırtını yaslayan yemyeşil bir dağ varmış. Bu dağın zirvesinde, bulutların arasına saklanmış, efsanevi Zümrüt Kanatlı Ejderha yaşarmış. Bu ejderhanın pulları yeşilin binbir tonunda ışıldar, kanatları güneş ışığını yakalayıp gökkuşağına dönüştürürmüş. Ancak Zümrüt Kanatlı Ejderha, çevresindeki halk tarafından hem sevgiyle hem de korkuyla anılırmış, çünkü ejderha son derece güçlü ama bir o kadar da yalnızmış.

Dağın eteğinde ise şirin bir köy varmış. Bu köyde, 5 yaşında Arya adında cesur mu cesur bir kız çocuğu yaşarmış. Arya, her sabah kuş sesleriyle uyanır, ormandaki çiçeklerle arkadaşlık eder, bulduğu her taşın altına bakarak küçük keşifler yaparmış. Fakat Arya’nın bir sorunu varmış: Paylaşmayı hiç sevmezmiş. Sahip olduğu güzel oyuncaklarını, topladığı çiçekleri ve hatta ormanda bulduğu küçük hazineleri kimseyle paylaşmak istemezmiş.

Bir gün, Arya’nın köyünde büyük bir şenlik düzenlenecekmiş. Şenlik, köyün en sevdiği geleneklerden biriymiş. Bu yıl ise şenliğin en özel kısmı, dağın zirvesinde bulunan Zümrüt Kanatlı Ejderha’nın huzuruna çıkıp ondan dilek dilemekmiş. Köy halkı, ejderhanın kalbinin altın kadar saf olduğunu ve hak edenlere dileklerini yerine getirdiğini bilirmiş.

Arya, dileğini düşünmüş: Ormandaki tüm çiçeklerin kendisine ait olmasını istiyormuş. Fakat ejderhaya gitmek öyle kolay bir iş değilmiş. Zirveye giden yol, derin vadiler, sarp kayalıklar ve büyülü ormanlarla doluymuş. Arya, cesaretini toplayarak bu yolculuğa tek başına çıkmaya karar vermiş. Küçük çantasını hazırlayıp erkenden yola koyulmuş.

Arya, önce sihirli ormana varmış. Bu orman, dallarından ışık saçan ağaçlar ve konuşan kuşlarla doluymuş. Bir süre yürüdükten sonra karşısına yaşlı bir kaplumbağa çıkmış. Kaplumbağa, Arya’ya tatlı bir sesle, “Küçük kız, bu ormandan geçmek için ışık meyvesini benimle paylaşman gerekiyor,” demiş. Arya, çantasına koyduğu ışık meyvesini sıkıca tutmuş. “Ama bu meyve benim, paylaşamam!” diye bağırmış.

Kaplumbağa üzgün bir şekilde yoluna devam etmiş. Fakat Arya ormanda kaybolmuş. Ormanın dalları birbirine karışmış, yollar dönüp dolaşmış. Arya, çaresizce meyveyi kaplumbağa ile paylaşmayı kabul etmiş ve kaplumbağa ona ormanın çıkış yolunu göstermiş.

Sonunda Arya, yüksek kayalıklara varmış. Kayalıkların tepesinde, fırtına gibi esen bir rüzgar varmış. Bu kez de bir keçi ona yaklaşmış. Keçi, “Bu rüzgardan korunmak için yün ceketini benimle paylaşman gerek,” demiş. Arya, ceketi olmadan üşüyeceğinden korkmuş. “Hayır, paylaşamam!” demiş. Ancak rüzgar o kadar sertleşmiş ki Arya ilerleyememiş. Keçinin sözünü dinleyip ceketi paylaşınca, keçi ona rüzgarın durduğu gizli bir geçit göstermiş.

Sonunda Arya, dağın zirvesine ulaşmış. Devasa Zümrüt Kanatlı Ejderha, bulutların arasından heybetle belirmiş. Gözleri, bir çift parlayan yıldız gibi Arya’ya bakmış. Ejderha, ince ama güçlü bir sesle konuşmuş: “Ne dileyeceksin, küçük insan?”

Arya, büyük bir heyecanla, “Tüm ormandaki çiçeklerin benim olmasını diliyorum!” demiş. Ejderha, bir süre sessizce Arya’yı süzmüş. Ardından kanatlarını çırparak dev bir rüzgar estirmiş.

“Peki ya, o çiçekleri paylaşmadan ne yapacaksın?” diye sormuş ejderha. “Paylaşmak, güzellikleri büyütür. Eğer sadece senin olursa, kimse o çiçekleri göremez ve onların güzelliği solup gider. Sana bir ders vereceğim.”

Ejderha, sihirli bir nefesle Arya’nın dileğini yerine getirmiş. Arya, tüm ormandaki çiçeklerin artık sadece kendisine ait olduğunu fark etmiş. Fakat çiçekler birer birer solmaya başlamış. Arya, ejderhanın söylediklerini anlamış: Paylaşmak, güzelliklerin daha da büyümesini sağlıyormuş.

Arya, köyüne döndüğünde çiçekleri tekrar ormana serpiştirmiş, oyuncaklarını arkadaşlarıyla paylaşmış ve birlikte oyunlar oynamış. O günden sonra, Arya köyün en sevilen çocuğu olmuş. Zümrüt Kanatlı Ejderha ise dağın zirvesinde, Arya’nın öğrendiği bu dersi başka çocuklara da anlatmak için beklemeye devam etmiş.

Göklerden bir ses duyulmuş: “Paylaşmak büyüler yaratır, güzellikleri sonsuz kılar.” Ve herkes, bu dersi unutmamış.