Gizemli Göl

Bir zamanlar, sakin ve huzurlu bir köyde Mete adında dört yaşında bir çocuk yaşarmış. Mete, sıradan bir çocuk gibi görünse de içinde sakladığı büyük bir sır varmış: Mete, bir süperkahramanmış! Ancak onun gücü kaslarından ya da sihirli bir pelerinden değil, cesaretinden ve arkadaşlarına duyduğu sevgiden gelirmiş.

Köyün yakınında, derin ormanların ortasında bir göl varmış. Bu göl, köyde yaşayan herkes için bir gizemmiş çünkü hiç kimse onun dibini göremezmiş. Ayrıca, gölden geceleri garip bir ışık yükselir, köylüler bu ışığın kötü bir yaratığın işareti olduğuna inanırlarmış. Bu yüzden kimse göle yaklaşmaya cesaret edemezmiş.

Bir gün, Mete’nin en sevdiği oyuncak arabası kaybolmuş. Bahçede aramış, evin içinde her köşeye bakmış ama bulamamış. Annesi, “Belki arkadaşlarından biri görmüştür,” demiş. Mete de arkadaşları Efe ve Ela’ya gitmiş.

Efe, “Dün seni ormanda oynarken gördüm. Belki gölün yakınlarında unutmuşsundur,” demiş. Mete bir an duraklamış. Gölün adı bile köylü çocukları arasında korku yaratırmış. Ama Mete cesaretini toplamış. “Süperkahramanlar korkmaz!” diyerek hemen göle gitmeye karar vermiş.

Efe ve Ela da ona katılmak istemiş ama Mete, “Bu görev çok tehlikeli olabilir. Siz burada bekleyin,” demiş ve tek başına yola çıkmış.

Mete, sırtında küçük çantası ve elinde bir fenerle ormanın derinliklerine doğru yürümüş. Kuş sesleri azalınca ormanın sessizliği biraz ürkütücü olmaya başlamış. Bir süre sonra göle varmış. Göl, gerçekten de söylendiği kadar tuhafmış. Su, kara bir cam gibi parlıyormuş ve içinde hiçbir şey görünmüyormuş.

Tam bu sırada gölden hafif bir ışık yükselmeye başlamış. Mete biraz korkmuş ama geri dönmemiş. Gölün kenarına iyice yaklaşıp oyuncak arabasını aramaya başlamış. Derken gölün içinden yavaşça bir ses gelmiş:

“Cesur çocuk, korkmuyorsun, değil mi?”

Mete şaşkınlıkla etrafa bakmış. “Kim konuşuyor?” diye sormuş. Ses tekrar yükselmiş:

“Ben bu gölün koruyucusuyum. Bana Gölün Ruhu derler. Bu göle sadece gerçek cesaretle yaklaşılır. Sen neden buradasın?”

Mete, “Oyuncak arabamı kaybettim. Onu arıyorum,” demiş. Gölün Ruhu bir süre sessiz kalmış ve ardından, “Cesaretini kanıtlaman gerek. Sana bir görev vereceğim. Eğer başarırsan oyuncak arabanı geri alabilirsin,” demiş.

Görev: İyilik Yap ve Kazan

Gölün Ruhu, Mete’ye üç küçük şişe vermiş. Her bir şişe farklı bir renkteymiş: kırmızı, mavi ve yeşil. “Bu şişelerdeki sihirli iksirlerle ormandaki canlılara yardım etmen gerek. Eğer iyilik yapar ve bu şişeleri doğru kullanırsan, oyuncak arabanı alacaksın,” demiş.

Mete, cesaretle şişeleri çantasına koymuş ve ilk şişe olan kırmızıyla ne yapacağını düşünürken ormanın derinliklerinden acı bir çığlık duymuş. Hemen o yöne doğru koşmuş.

İlk İyilik: Yaralı Tavşan

Bir tavşan, dikenli bir çalının arasında sıkışıp kalmış. “Lütfen yardım et!” diye bağırıyormuş. Mete hemen çalılara yaklaşmış ve dikkatlice tavşanı kurtarmış. Ancak tavşanın bir bacağı yaralanmış. Mete, kırmızı şişeyi çıkarıp, “Belki bu işe yarar,” diyerek iksiri tavşanın yarasına sürmüş. Tavşan bir anda sağlığına kavuşmuş ve mutlulukla zıplamaya başlamış. “Teşekkür ederim, cesur çocuk!” demiş ve ormana doğru hızla uzaklaşmış.

İkinci İyilik: Kayıp Kirpi Ailesi

Mete, ilerlerken mavi şişeyi kullanması gereken bir durumla karşılaşmış. Bir kirpi ailesi yollarını kaybetmiş ve yuvalarını bulamıyormuş. Kirpi anne ağlayarak Mete’ye, “Yuvalarımıza dönemezsek yavrularım üşüyecek,” demiş. Mete, mavi şişeyi çıkarıp birkaç damla yere damlatmış. Bir anda yerde sihirli bir harita belirmiş. Harita, kirpilerin yuvasına giden yolu göstermiş. Kirpi ailesi Mete’ye teşekkür edip mutlulukla yuvalarına doğru gitmiş.

Son İyilik: Aç Kurt

Son şişe olan yeşili nasıl kullanacağını düşünürken Mete, zayıflıktan güçsüz düşmüş bir kurda rastlamış. Kurt, “Günlerdir yemek bulamıyorum. Yardım etmezsen öleceğim,” demiş. Mete, çantasını açmış ve yanında taşıdığı küçük sandviçi kurda vermiş. Ancak kurt hâlâ aç görünüyormuş. Mete, yeşil şişeyi çıkarıp onun üzerine birkaç damla dökmüş. Şişeden çıkan sihirli ışık, kurda ormandaki gizli yiyecekleri bulabileceği bir yol göstermiş. Kurt, mutlulukla ormana doğru koşmuş ve Mete’ye teşekkür etmiş.

Mete, üç şişeyi de doğru şekilde kullandıktan sonra tekrar gölün kenarına dönmüş. Gölün Ruhu, “Mete, sen gerçekten cesur ve iyi kalpli bir çocuksun. Yardımseverliğin ve cesaretin, seni diğerlerinden ayırıyor. Oyuncak arabanı hak ettin,” demiş. Bir anda gölden bir ışık huzmesi yükselmiş ve Mete’nin oyuncak arabası sudan çıkmış.

Ama Gölün Ruhu eklemiş: “Bu arabadan daha önemli bir şey öğrendin, değil mi?” Mete gülümsemiş ve başını sallamış. “Evet, yardım etmek ve başkalarını mutlu etmek, en büyük ödülmüş,” demiş.

Mete, oyuncak arabasını alıp köye dönmüş. Efe ve Ela, onu büyük bir coşkuyla karşılamış. Mete onlara olanları anlatmış ve bir daha kimsenin gölden korkmasına gerek kalmadığını söylemiş. O günden sonra köydeki herkes Mete’ye “Cesur Süperkahraman Mete” demeye başlamış.

Mete, iyilik yapmanın ve cesur olmanın her zaman doğru yol olduğunu bir kez daha öğrenmiş. Ve tabii ki, bu macera onun daha birçok serüveninin sadece başlangıcıymış.