Deniz Kabuklarının Sırrı

Bir varmış, bir yokmuş. Mavi suların derinliklerinde, mercanların renkli dansıyla dolu bir yer varmış: Mercan Şehir. Bu şehirde minik bir ahtapot yaşarmış. Adı Mino’ymuş. Mino, sekiz bacağıyla bir seferde dört oyuncağını taşıyabilir, herkesten hızlı yüzebilir ve herkesten daha çok deniz kabuğu biriktirirmiş. O kadar çok kabuğu varmış ki, yuvasının kapısından içeri girmek artık zorlaşmış.

Bir sabah, Mercan Şehir’in meydanında büyük bir telaş olmuş. Süslü Balık Sila, kuyruğundaki inciyi kaybetmiş! İnci olmadan kuyruğunun eski ışıltısını yitireceğini düşünüyormuş. Herkes onu aramaya başlamış. Yengeç Toko, “Belki kumların altındadır!” diyerek kumları eşelemeye koyulmuş. Denizatı Zizi, yosunların arasını kontrol etmiş. Ama inciyi kimse bulamamış.

Mino, Sila’yı teselli etmek için bir fikir bulmuş: “Belki de inciyi bulamasak da sana başka bir şey verebiliriz. Benim kabuklarım arasında çok güzel olanlar var!” demiş. Ama bu fikir Mino’nun içinde bir karışıklık yaratmış, çünkü kabuklarını çok severmiş ve hiç kimseyle paylaşmazmış.

Yine de herkesin gözü önünde söz verdiği için, yavaşça kabuklarını aramaya başlamış. Altın sarısı bir kabuk, gök mavisi bir kabuk, hatta içi inci gibi parlayan bir tane bulmuş. Ama her birini eline aldığında, “Acaba bunu versem mi?” diye kendi kendine sormuş. Sonunda içindeki korkuyu yenmiş ve en parlak kabuğunu Sila’ya uzatmış.

Sila kabuğu eline alır almaz kuyruğuna yerleştirmiş. O kadar güzel durmuş ki, herkes hayran kalmış. Üstelik Sila’nın mutluluğu, Mino’nun yüreğini ısıtmış. Daha önce bir şeyi paylaşmanın bu kadar güzel hissettirdiğini hiç bilmiyormuş.

O günden sonra, Mino kabuklarını Mercan Şehir’in çocuklarıyla paylaşmaya başlamış. Artık kabuklar sadece bir yuvayı dolduran taşlar değil, arkadaşlıkların temelini kuran hediyelermiş.

‍

Ve Mercan Şehir’de her zaman şöyle denirmiş: “Deniz kabukları güzel, ama paylaşınca daha güzel.”

Masal burada biter, denizlerde dostluk büyür.