Yusufcuk, ailesiyle birlikte küçük bir köyde yaşardı. Ailesi onu çok severdi, Yusufcuk da ailesini çok severdi. Günlerden bir gün, bahçelerinde oyun oynarken, toprakta parlak bir kutu buldu. Kutu küçüktü, ama parlıyordu ve Yusufcuk'un merakını cezbetmişti. Kutuyu açtığında, içinde minik, tüylü bir yaratık gördü. Yaratık Yusufcuk'a gülümsedi ve 'Merhaba Yusufcuk!' dedi. 'Ben Sihirli Kutu'nun ruhuyum. Dilediğin bir şeyi sana verebilirim.' dedi. Yusufcuk, önce biraz şaşırdı, sonra da çok sevindi. 'Gerçekten mi?' diye sordu. 'O zaman bana tüm dünyayı gezdirebilecek bir uçak vermeni istiyorum!' dedi. Sihirli Kutu ruhu gülümsedi ve 'Olur Yusufcuk!' dedi. Bir anda, Yusufcuk'un ellerinde küçük, oyuncak bir uçak belirdi. Yusufcuk çok sevindi ve uçağını hemen uçurmaya başladı. Ancak, uçak çok küçüktü ve Yusufcuk'u çok uzaklara götüremezdi. Yusufcuk üzüldü ve Sihirli Kutu ruhuna sordu: 'Ben tüm dünyayı gezmek istiyorum, ama bu uçak çok küçük.' Sihirli Kutu ruhu, 'İstediğin şey sana mutluluk getirmezse, gerçek bir hediye değildir Yusufcuk.' dedi. 'Ailenle geçirdiğin zaman seni gerçekten mutlu edebilir. Senin için en iyi hediye, onların sevgisidir.' dedi. Yusufcuk, bu sözleri düşünmeye başladı. Doğruydu, ailesiyle geçirdiği zaman, onun için her şeyden değerliydi. Uçağı bir kenara bırakıp ailesinin yanına gitti. 'Sizi çok seviyorum!' dedi. Ailesi de onu sevdiğini söyledi. Yusufcuk, ailesiyle birlikte oyun oynadı, kahkaha attı ve çok mutlu oldu. Artık biliyordu ki, gerçek mutluluk, ailenin sevgisindeydi. O günden sonra, Yusufcuk Sihirli Kutuyu sakladı ve her zaman ailenin sevgisinin değerini hatırladı.