Yüsra, çok neşeli, minik bir kızdı. Abisi Taha ise, Yüsra'dan biraz daha büyüktü ve onu çok severdi. Özellikle de Yüsra'nın oyuncaklarıyla oynamayı! 'Yüsra, bugün benimle oynayalım mı?' diye sorardı Taha, her fırsatta. Yüsra da, 'Olur abi!' diye cevap verir, sevinçle sıçrardı. Bir gün, Yüsra'nın en sevdiği oyuncak ayıcık, aniden konuşmaya başladı! 'Merhaba Yüsra!' dedi ayıcık. Yüsra şaşkına döndü ama korkmadı. Ayıcık, 'Ben sihirliyim' dedi, 've sana bir hazine göstereceğim!'. Yüsra ve Taha, ayıcıkla birlikte sihirli bir maceraya atıldılar. Ormanın derinliklerine doğru ilerlediler, gizli geçitlerden geçtiler, nehirleri geçtiler. Yolda, aç kaldılar. Taha, 'Yüsra, yemeğini güzelce yemeyi unutma' diye hatırlattı. Yüsra, 'Tamam abi!' dedi ve yanındaki meyveleri neşeyle yedi. Yolculukları sırasında, birçok hayvanla karşılaştılar. Bir tavşan, 'Kardeş sevgisi çok değerlidir' diye fısıldadı. Yüsra ve Taha, birbirlerine sıkıca sarıldılar. Sonunda, hazineye ulaştılar. Hazine, parlak renkli, güzel oyuncaklarla dolu bir sandıktı! Yüsra ve Taha, birlikte oynadılar, güldüler ve çok mutlu oldular. Akşam eve döndüklerinde, Yüsra ve Taha, o gün yaşadıkları macerayı annelerine anlattılar. Anneleri onları kucakladı ve 'Kardeşliğinizin kıymetini bilin' dedi. Yüsra ve Taha, birbirlerine daha çok bağlandılar ve sihirli ayıcığı her zaman yanlarında tutarak kardeşliklerinin ve paylaşmanın ne kadar güzel olduğunu öğrendiler.