Yağmur, küçük ve cesur bir kızdı. Bir gün, büyükannesinin evine doğru giderken, karanlık ve ürkütücü bir ormanın içinden geçmek zorunda kaldı. 'Aman Allahım!' diye fısıldadı Yağmur, etrafındaki ağaçların gölgesinde süzülen garip seslere. Ormanın derinliklerinde, eski bir kuyu vardı; dibi görünmeyen, karanlık ve derin bir kuyu. 'Vay canına!' diye düşündü Yağmur, 'bu kuyu acayip görünüyor'. Ancak cesur Yağmur korkmadı. Küçük bir taş aldı ve kuyuya attı. 'Pıt!' diye bir ses geldi. Sonra, kuyudan garip bir ses yükseldi, 'Kim orada?' diye sordu ses. Yağmur, 'Ben Yağmur!' diye cevapladı, sesinden biraz titreme hissedilircesine. Kuyudan bir ses daha yükseldi, 'Ne yapıyorsun burada?' diye sordu. 'Büyükanneme gidiyorum' dedi Yağmur. 'Peki, cesur küçük kız, bana yardım eder misin?' diye sordu ses. Yağmur, merakla 'Ne tür bir yardım?' diye sordu. Ses, 'Kuyunun dibinde sıkıştım, beni çıkarabilir misin?' dedi. Yağmur, korkuya rağmen yardım etmeye karar verdi. Büyükannesinin verdiği ipini aldı ve dikkatlice kuyuya indirdi. İp sonunda bir küçük kurbağaya ulaştı. Kurbağa, 'Teşekkür ederim, küçük kız!' dedi ve ipten yukarı tırmanarak Yağmur'un eline çıktı. Kurbağa aslında büyülü bir yaratıktı ve Yağmur'a bir teşekkür olarak ormanın en güzel çiçeklerinden bir buket verdi. Yağmur, çiçeklerle dolu buketle büyükannesinin evine ulaştı. Büyükannesi, Yağmur'un cesaretinden ve yardımseverliğinden çok etkilendi. O günden sonra Yağmur, her zaman cesur ve yardımsever olmanın önemini hatırladı. 'İşte görüyorsun, korkuların bazen aslında yardım isteyen dostlarımızdan kaynaklanıyor olabilir' dedi büyükannesi. Yağmur, bu macerasından çok mutlu olmuştu. 'Benim için çok güzel bir deneyim oldu' diye düşündü Yağmur, yüzünde kocaman bir tebessümle.