Taha, yemeklerini çok seven, neşeli bir çocuktu. Annesi her gün ona, 'Yemeklerini bitir Taha'cığım, büyüyüp güçlü olursun!' derdi. Taha da annesinin sözünü dinler, tabağındaki her lokmayı severek yerdi. Bir gün, bahçelerinde oyun oynarken, parlak bir taş buldu. Taş, Taha'nın elinde ışıldadı ve 'Merhaba Taha! Ben Büyülü Taşım. Dileğini gerçekleştirebilirim!' diye konuştu. Taha önce şaşkınlık geçirdi ama sonra heyecanlandı. 'O zaman, lütfen yemeklerim her zaman lezzetli olsun!' diye diledi. Büyülü Taş, 'Dileğin kabul edildi!' diyerek parladı ve kayboldu. O günden sonra, Taha'nın tabağındaki yemekler inanılmaz lezzetli oluyordu. Her lokma, bir öncekinden daha güzeldi. Taha, yemeklerini daha da büyük bir iştahla yer, annesinin 'Yemeklerini bitir!' sözünü her zamankinden daha mutlu bir şekilde yerine getirirdi. Bir gün, annesi ona yeni bir yemek hazırladı; lezzetli bir sebze yemeği. Taha, 'Annem, bu yemek ne kadar güzel kokuyor!' dedi ve yemeğe başladı. Her lokmada yeni bir lezzet keşfediyordu. 'Anne, bu yemek çok güzel, hepsini yiyeceğim!' dedi Taha. Yemeğini bitirdiğinde, kendini çok güçlü ve mutlu hissetti. 'Annem, sözünü dinlediğim için çok mutluyum!' dedi Taha. Annesi de 'Sevgili Taha'cığım, sen çok iyi bir evladsın. Yemeklerini sevdiğin için ve sözümü dinlediğin için çok gurur duyuyorum!' diyerek onu öptü. Taha, annesinin kucağında, günün güzelliğine ve lezzetli yemeklerine şükretti. O günden sonra, Taha yemeklerini her zaman sevgiyle ve zevkle yemeye devam etti, çünkü biliyordu ki, sağlıklı büyümek ve güçlü olmak için doğru beslenmesi gerekiyordu.