Özgecikk, küçük bir prensesti. Çok güzeldi ama çok da ürkekti. Karanlıktan, yalnızlıktan, hatta kendi gölgesinden bile korkardı. Bir gün, sarayın bahçesinde oynarken, büyük bir kurt gördü. 'Aman Tanrım!' diye fısıldadı Özgecikk, titreyen sesiyle. 'Şimdi ne yapacağım?', diye düşündü yalnız hissederek. Tam o anda, yanında beliren küçük, sevimli bir alperen gördü. Alperen, 'Korkma prensesim' dedi. 'Ben senin alpereninim, hep yanında olacağım.' Özgecikk, alperenin cesaretinden cesaret almıştı. 'Ama o çok büyük bir kurt' dedi titreyen bir sesle. Alperen gülümsedi. 'Ben senin korkularını yok edeceğim prensesim. Birlikte onu alt edeceğiz.' Alperen, Özgecikk'i cesaretlendirdi. 'Sevdiğin insanları sevdiğini göstermekten korkma, Özgecikk. Onlara ne kadar değer verdiğini anlat.' dedi. Özgecikk derin bir nefes aldı ve alperenin cesaretiyle kurtun yanına gitti. 'Git burdan!' dedi cesur bir sesle. Kurt, Özgecikk'in cesaretinden şaşırmış ve kaçmıştı. Özgecikk, alperenine sıkıca sarıldı. 'Teşekkür ederim, sevgili alperenim. Sen olmasaydın çok korkardım.' dedi. Alperen, 'Her zaman yanında olacağım prensesim. Yanlız hissettiğinde veya korktuğunda, beni hatırla. Ben hep senin yanında olacağım.' diye cevap verdi. Özgecikk, o günden sonra daha cesur oldu. Sevdiği insanlara olan sevgisini göstermekten korkmadı. Ve yalnız hissettiğinde, her zaman yanında olduğunu bildiği alperenini hatırladı. Artık karanlıktan veya yalnızlıktan korkmuyordu çünkü biliyordu ki, cesur kalbi ve sevgili alpereni hep onunlaydı.