Çok uzaklarda, yeşil tepelerin arasında, küçük bir köy bulunuyordu. Bu köyde, Mehmet Eymen ve Fethullah adında iki kardeş yaşıyordu. Mehmet Eymen, anne ve babasının sözünü dinleyen, uslu bir çocuktu. Fethullah ise biraz daha yaramazdı; 'Benim fikrim daha iyi!' der, hep kendi bildiğini okurdu. Bir gün, köy meydanında yaşlı bir kadın göründü. Kadının elinde parlak kırmızı, sihirli bir elma vardı. 'Bu elma, dileğinizi gerçekleştirir,' dedi kadın. 'Ancak, sadece anne ve babasının sözünü dinleyen çocuklara...'. Mehmet Eymen, hemen annesinin ve babasının sözünü dinlemenin önemini hatırlayarak, 'Teşekkür ederim, ama ben zaten annemin ve babamın sözünü dinliyorum!' dedi. Fethullah ise, 'Benim de bir dilek hakkım var! Bana en büyük, en güzel hediyeyi ver!' diye bağırdı. Yaşlı kadın gülümsedi, 'Senin için de bir şeyim var,' dedi, 'Ancak, bir şartla. Anne babanın sözünü dinlemek zorundasın!' Fethullah, tereddüt etti, 'Peki, ama...' diye başladı. Yaşlı kadın, 'Ancak yok! Ya söz dinlersin, ya da hiçbir şey olmaz!' dedi. Fethullah, biraz düşündü ve sonunda, 'Tamam, söz veriyorum!' dedi. Yaşlı kadın, Fethullah'a küçük bir kese verdi, 'İçinde küçük bir tohum var. Anne babanın sözünü her dinlediğinde, bu tohum büyüyecek ve sana en güzel hediyeleri getirecek,' dedi. Mehmet Eymen, sihirli elmayı yemeden önce, annesiyle babasından izin istedi ve annesi babası 'Elmayı ye, oğlum' dediler. Fethullah ise, annesinin ve babasının verdiği tüm ödevleri yaptı. Zamanla, Fethullah'ın küçük tohumu büyüdü ve ona hayal bile edemeyeceği kadar güzel hediyeler getirdi. Kardeşler, anne ve babalarının sözünü dinlemenin ne kadar önemli olduğunu öğrendiler. Artık Fethullah da Mehmet Eymen gibi uslu bir çocuk oldu ve hep birlikte mutlu mesut yaşadılar.