Makbule, çok neşeli ve iyimser bir kızdı. Ailesini çok severdi; annesi, babası ve küçük kardeşiyle birlikte küçük bir köyde yaşıyordu. Bir gün, bahçelerinde alışılmadık büyüklükte, parlak kırmızı elmalar yetiştiğini gördüler. Bu elmaların çok güzel bir kokusu vardı ve Makbule'nin aklına bir fikir geldi. 'Bu elmaları komşularımızla paylaşalım!' dedi neşeyle. Ailesi de bu fikre bayıldı. Makbule ve ailesi sepetlerini alıp, köyde yaşayan herkese bu sihirli elmalardan paylaştılar. Elmaları yiyen herkes çok mutlu oldu. Hatta, eskiden birbirleriyle kavga eden komşular bile, bu lezzetli elmalar sayesinde barıştılar. Makbule'nin iyiliği, bütün köye yayılmış, herkesin yüzüne bir gülümseme yerleştirmişti. Akşam olduğunda, Makbule'nin ailesi 'Bugün çok güzel bir gün geçirdik, kızımızın iyiliği tüm köye mutluluk getirdi' dediler. Makbule o gece, gönlü huzur dolu bir şekilde uyudu. Ertesi gün, bahçede daha fazla sihirli elma vardı. Makbule, bu sefer elmaları, köyün dışındaki ihtiyaç sahibi ailelere götürdü. Bu iyilik zinciri böylece devam etti, Makbule'nin yaptığı iyilikler her geçen gün arttı ve tüm köy daha da mutlu ve birleşik oldu. Makbule, bu sihirli elmaların aslında iyiliğin bir sembolü olduğunu anladı; iyilik yaptıkça, iyilik daha da çoğalıyordu.