Hatice, renkli bir bahçenin ortasında, güneşin göz alıcı ışıklarıyla dolu bir hayat yaşıyordu. Güneşin her gün yeni bir şakasıyla uyanıyor, kuşların tatlı sesleriyle güne başlıyordu. Ama Hatice'nin kalbinde bir boşluk vardı. Can'ı, bahçesinde çiçekleri sulayan genç adamı sevmişti. Can, güler yüzlü, nazik ve yardımsever biriydi. Hatice, Can'a olan sevgisini her gün çiçeklere fısıldayarak, gökyüzüne şarkılar söyleyerek anlatıyordu. Bir gün, Can bahçede çalışırken ayağı bir diken batırıyor. Hatice, Can'a hemen yardım ediyor, dikeni çıkarıyor. Can'ın gözlerinde minnet dolu bir bakışla, 'Teşekkür ederim, Hatice' diyor. Hatice'nin kalbi sevinçle doluyor. Can'ın gözlerinin içindeki sevgiyi fark ediyor. Sonrasında, Can her gün bahçeyi ziyaret etmeye başlıyor, Hatice'yle sohbet ediyor, gülüyor. Hatice, Can'ın nazikliği ve sevgisiyle bahçesindeki çiçeklerden daha da güzel hissediyor. Hatice ve Can, bahçenin kalbinde yeşeren bir sevgiyle, hayata birlikte gülümseyerek bakıyorlar.