Güneşli bir sabah, Fatma bahçede oynamaya dalmıştı. Annesi de evde kek pişiriyor, keyifli bir melodi mırıldanıyordu. Ama Fatma bir tuhaf hisse kapılmıştı. 'Güneş çok parlak, çiçeklerin renkleri de bir garip gözüküyor,' diye düşündü. Bir süre sonra, bahçedeki salıncakta sallanırken, karşıdan Bayram geldi. 'Fatma, neden o kadar suratlı bakıyorsun?' diye sordu. Fatma, 'Gözlerimde bir gariplik var, her şey bulanık gözüküyor,' diye cevapladı. Bayram, 'Belki gözlüğün kırılmış olabilir' dedi. Fatma, 'Benim gözlüğüm yok ki,' dedi. Bayram gözlerini kıstı ve 'O zaman sen çok şanslısın, Fatma! Benim gözlüğüm sihirli, istediğin gibi her şeyi görebilirsin,' dedi. Bayram, Fatma'ya gözlüklerini taktırdı. Fatma, 'Vay canına!' diye bağırdı. 'Her şey daha net gözüküyor, çiçekler çok güzel renklerde, yapraklar daha yeşil!' Bayram, 'İşte gördün mü? Benim gözlüğüm çok özel,' dedi. O günden sonra, Fatma ve Bayram bahçede birlikte oynadılar, çiçeklerin renklerini, kuşların uçmasını ve güneşi hayranlıkla izlediler. Fatma öğrendi ki, bazen bir şeylerin güzelliğini tam olarak görebilmek için farklı bakış açılarına ihtiyaç olabilir.