Esma, geceleri güneşe meydan okuyan bir kızdı. Her gece, yıldızlar uykuya dalarken, Esma oyun oynamaya devam eder, kitap okur ve gece geç saatlere kadar uyanık kalırdı. 'Ben uykucu değilim!' diye söylerdi. 'Güneşin beni uyandırmasına gerek yok!'. Bir gün, güneş Esma'nın bu inadını öğrenince, onu ziyaret etmeye karar verdi. 'Küçük Esma,' dedi güneş yumuşak bir sesle, 'güneşin doğuşu harika bir manzaradır. Sen bunu kaçırıyorsun!'. Esma, güneşin ona konuştuğuna inanamadı. 'Ama ben geceyi seviyorum!'. Güneş gülümsedi. 'Gece güzeldir, ama gündüzün de büyüsü vardır. Güneşin doğuşunda, dünyaya yeni bir gün gelir. Kuşlar şarkı söyler, çiçekler açar, ve her şey canlanır. Bunları kaçırmak çok yazık!' Esma, güneşin söylediklerini düşünmeye başladı. Belki de geceyi çok seviyordu, ama güneşi de görmeyi hak ediyordu. Ertesi gün, Esma kendini erkenden uyandırdı. Güneşin doğuşunu izlerken, gözleri büyüdü. Güneşin gökyüzünü altın rengi boyaması, kuşların şakıması, doğanın uyanışını görmek, gerçekten çok güzeldi! Esma, güneşin haklı olduğunu anladı. Geceleri de güzeldi, ama güneşi de görmek ve günün tadını çıkarmak çok önemliydi. O günden sonra Esma, gece geç saatlere kadar uyanık kalmayı bıraktı ve güneşe günaydın demek için erken saatlerde uyandı. Güneşle arkadaş oldu ve güneşin her gün yeni bir macera, yeni bir keşif, yeni bir güzellik sunduğunu öğrendi. Esma, artık geceleri geç saatlere kadar uyanık kalmıyor, güneşe günaydın demek için erken saatlerde uyanıyor. Çünkü biliyor ki, hayatın güzellikleri sadece gece değil, gündüz de yaşanıyor.