Edos, 3 yaşında, küçük, ela gözlü, fındık burunlu, sarı saçlı, ince kaslı, küçük dudaklı, çok güzel bir kızdı. Çok akıllı, olgun, güzeldi. Edos, bahçede oynarken, rüzgârın getirdiği çiçek kokularını içine çekiyordu. Birden, gökyüzünde uçuşan, renk renk kelebekler gördü. Onlar, Edos’un etrafında dans ediyordu, sanki Edos’u selamlıyormuş gibi. Edos, kelebeklerin güzelliğini izlerken, 'Çok güzel kelebekler!' diye haykırdı. Kelebekler, Edos’un neşeli sesine gülümsüyor gibiydiler. Edos, kelebekleri yakalamak istedi ama kelebekler her defasında ondan kaçıyordu. Edos, üzgün oldu ve 'Neden yakalayamıyorum sizleri?' diye fısıldadı. En büyük kelebek, Edos’un yanına kondu ve 'Çünkü biz özgürüz, güzel kız. Biz, çiçekler arasında dolaşmayı ve rüzgârın bizi uçurmasını seviyoruz.' dedi. Edos, kelebeğin sözlerini dinledi ve özgürlüğün ne kadar önemli olduğunu anladı. O günden sonra, Edos, kelebekleri yakalamaya çalışmaktan vazgeçti ve onların özgürce uçmalarına izin verdi. Edos, kelebeklerin güzelliğini izleyerek, her zaman onlara hayranlık duydu. Edos, kelebeklerden özgürlüğün ve doğanın güzelliğini öğrendi. O günden sonra, Edos, her şeyin özgür olmayı sevdiğini, kendi doğasına göre hareket etmeyi sevdiğini anladı.