Güneşli bir sabah, Damla ve Miray bahçede oyun oynuyorlardı. Miray, kocaman bir balonla havalara uçururken Damla da, renkli taşlardan bir kule yapmaya çalışıyordu. Tam o sırada, komşularının bahçesinden minik bir kedi çıktı. Kedi, tıpkı Damla ve Miray'ınki gibi sevimliydi ama yıpranmış ve korkmuş görünüyordu. 'Merhaba, küçük dost,' dedi Miray, kediyi okşayarak. 'Seni hiç görmedim burada. Adın ne?'. Kedi, ufak bir miyavlayarak Miray'ın elini yaladı ve 'Pablo' diye mırıldandı. 'Pablo' diye tekrarladı Damla, 'Çok tatlısın. Neden bu kadar üzgünsün?'. Pablo'nun gözlerinden yaşlar süzülürken, 'Beni terk ettiler,' diye miyavladı. Damla ve Miray, şaşkınlık içinde birbirlerine baktılar. Pablo'nun hikayesini dinlediklerinde, kalpleri buruklaştı. Pablo'nun sahibi, onu başka bir kediyle değiştirmek için terk etmişti. 'Merak etme, Pablo,' dedi Miray, 'Artık bizimle kalacaksın. Biz seni asla terk etmeyeceğiz. '. Damla, Pablo'ya bolca maması ve suyunu verdi. Pablo, doyduktan sonra Damla ve Miray'ın oyunlarına katıldı. Hatta Pablo'nun kedilik yeteneği sayesinde, Damla'nın taş kulesi daha da sağlamlaştı. O günden sonra Damla, Miray ve Pablo, birbirlerine çok bağlı oldular. Pablo, Damla ve Miray'ın sıcaklığını hissetmişti ve onlar da Pablo'nun sevgisini hissetmişlerdi. Damla ve Miray, hayvanların terk edilmemesi gerektiğini, tüm canlıların birbirlerine karşı şefkatli ve empatik davranması gerektiğini anlamışlardı. Pablo, bir arkadaşın değerini ve sevginin gücünü onlara göstermişti. Pablo, Damla ve Miray'ın hayatına renk katmıştı ve o da onların sevgisiyle mutlu olmuştu. Hep birlikte keyifle oynayarak, güneşi birlikte izlerler olmuşlardı.