Ali ve Hamza Uhud kardeşler, iki yaramaz ve sürekli kavga eden küçük erkek çocuktu. Bir gün, annelerinin yeni yaptığı kek için kapıştılar. 'Benim payım daha büyük!' diye bağırdı Ali. Hamza da, 'Hayır, benimki!' diye karşılık verdi. Kavgaları o kadar büyüdü ki, kek yere düştü ve paramparça oldu. Anneleri üzgündü, ama daha çok kız kardeşleri Ayşe'nin sözleri onları etkiledi. Ayşe, 'Siz çocuklar hep kavga edersiniz, kötü konuşursunuz. Sonra da hatalarınızı anlar, gerçek bir beyefendi olursunuz' demişti. Ali ve Hamza, Ayşe'nin sözlerini düşünmeye başladılar. Annesinin üzgün yüzünü görünce çok kötü hissettiler. 'Özür dilerim anne,' dedi Ali. 'Biz çok yanlış yaptık,' diye ekledi Hamza. Anneleri onları kucakladı. 'Önemli değil çocuklar, önemli olan hatanızın farkına varmanız' dedi. O günden sonra, Ali ve Hamza daha kibar olmaya çalıştılar. Birbirlerine daha çok yardım ettiler ve kavga etmek yerine, sorunlarını konuşarak çözmeye başladılar. Hatta bir gün, babaları için birlikte bir pasta yaptılar ve paylaşmayı öğrendiler. Artık, kek için değil, birbirleri için kapışıyorlardı, ancak bu sefer sevgi ve şefkatle. Ali ve Hamza, arkadaşlarıyla da daha iyi geçinmeye başladılar. Oyun oynarken, her zaman kibar ve saygılı davranıyorlardı. Herkes onların ne kadar değiştiğini fark etti ve örnek aldılar. Ali ve Hamza, kavga etmenin ne kadar kötü bir şey olduğunu anlamışlardı. Artık, gerçek beyefendiler olmuşlardı.