Sefa, futbol oynamayı çok seven, minik bir çocuktu. Her gün parkta, diğer çocuklarla birlikte, topla koşup oynardı. Ama Sefa'nın bir sorunu vardı; o topla pek iyi oynayamıyordu. Topu ayağına doğru geldiğinde, çoğu zaman düşürüyor, pasları tam istediği yere atamıyordu. Sefa, arkadaşlarının kendisine 'top düşürme ustası' diye takıldığını duyunca çok üzülüyordu. 'Acaba ben top oynamaya hiç mi yaramıyorum?' diye düşünüyordu. Bir gün Sefa, parkta tek başına oturmuş, üzgün üzgün topuna bakıyordu. 'Ah, keşke top oynamayı becerebilsem, keşke arkadaşlarımla birlikte takım olabilip gol atabilsem!' diye iç geçirdi. Tam o sırada, rüzgarın getirdiği bir yaprak, Sefa'nın topuna çarptı. Sefa topuna baktığında, topun hafifçe parladığını fark etti. Sefa, topuna daha yakından bakınca, topun üzerinde küçük, altın rengi bir yazı fark etti. 'Sihirli Top' diye yazıyordu. Sefa, hayretler içindeydi. Topun sihirli olduğunu mu düşünüyordu? Merakla topu eline aldı ve 'Lütfen bana top oynamayı öğret!' diye fısıldadı. Top birdenbire parladı ve Sefa'nın etrafına ışıklar saçtı. Sefa, gözlerini açtığında kendini kocaman bir yeşil çayırlıkta buldu. Çevresinde birçok top koşuşturuyor ve birbirlerine pas veriyordu. Birden, hepsi durup Sefa'ya bakmaya başladı. Sefa, top oynamayı öğretmek için geldiği büyülü bir yer olduğunu anladı. Toplar ona top kontrolü, pas verme ve şut atma tekniklerini öğretti. Sefa, hevesle ve sabırla öğrendiklerini uygulamaya koydu. Zamanla, Sefa'nın becerileri gelişti, topla oynaması çok daha kolaylaştı. Sefa, yeni öğrendiği becerilerle parkta arkadaşlarına katıldı. Arkadaşları, Sefa'nın bu kadar iyi oynadığına inanamadı. Sefa, arkadaşlarıyla birlikte takım oldu ve beraberce birçok gol attılar. Sefa, artık 'top düşürme ustası' değil, 'gol kralı' olmuştu. Artık her zaman güler yüzlüydü ve topla oynamanın tadını çıkarıyordu. Sefa, bu sihirli top sayesinde sadece top oynamayı öğrenmemiş, aynı zamanda pes etmenin önemini ve azmin gücünü de öğrenmişti.