Çok uzaklarda, yeşilliklerle kaplı, pırıl pırıl bir gölün kıyısında, Pembe Prenses adında bir prenses yaşıyordu. Pembe Prenses, güzelliğiyle ünlüydü ancak biraz da kibirliydi. Günlerini sarayda, elbiseleriyle oynayarak ve aynasına bakarak geçiriyordu. Bir gün, prenses bahçesinde yürürken, gölün kenarında, hareketsizce duran bir kurbağa gördü. 'Oh, ne iğrenç bir yaratık!' diye düşündü. Ama kurbağa aniden konuşmaya başladı: 'Güzel Prenses, lütfen bana yardım edin! Gölün dibindeki kötü büyücü tarafından büyülenmiş durumdayım. Beni büyüsünden kurtarabilirsen, kalıcı minnettarlığımı kazanırsın!' Pembe Prenses, kurbağaya tiksintiyle baktı: 'Bana yardım mı etmem gerektiğini mi düşünüyorsun? Sen sadece bir kurbağasın! Benim gibi güzel bir prensesin sana yardım etmesi için çok çirkinsin.' Kurbağa üzgün bir şekilde: 'Lütfen, prenses! Büyünün kırılması için bana bir öpücük vermen gerekiyor!' dedi. Prenses, kurbağayı düşünerek burun kıvırdı. Sonra, kurbağaya öpücük vermektense, gölün etrafında dolaşmaya ve çiçekleri koklamaya devam etti. O sırada, gölün kenarında, yaşlı bir balıkçı, prensesin kurbağayı görmezden gelmesini izledi. 'Ah, prensesim!' diye bağırdı. 'Bu kurbağa, aslında sihirli güçlere sahip bir prens. Kendi güzelliğine kapılıp, ona yardım etmezsen, sonsuza dek kurbağa olarak kalacak!' Prenses, balıkçının sözlerini duyunca, yaptığı hatayı anladı. Hemen gölün kenarına koştu ve kurbağaya: 'Üzgünüm! Seni görmezden geldim, lütfen beni affet!' dedi. Kurbağaya doğru eğildi ve ona bir öpücük verdi. O anda, kurbağa gözlerinin önünde bir prense dönüştü! Prens, prensesin güzelliğini görünce hayran kaldı ve: 'Senin iyiliğin ve cesaretin için teşekkür ederim, güzel prenses!' dedi. Pembe Prenses, artık güzelliğinden daha çok, yürek güzelliğinin önemli olduğunu anladı. O günden sonra, prenses kibirini terk etti ve her zaman başkalarına yardım etmeye hazır oldu. Prens ve prenses mutlu mesut yaşadılar ve bu hikaye, güzelliğin yürek güzelliği kadar önemli olduğunu hatırlatıyor.