Meltem, neşeli bir çocuktu. Günlerinin çoğu, denizin kenarında, dalgaların sesini dinleyerek, kumsalda oynayarak geçerdi. En sevdiği oyun ise, kendi yaptıkları küçük, sevimli bir barkla denizde yolculuk etmekti. Bu bark, 'Korkusuz' adını almıştı ve Meltem'in en yakın arkadaşıydı. Her gün Korkusuz'u alır, denize doğru koşar ve küçük dalgalar üzerinde süzülür, hayal dünyasına dalardı. Bir gün, hava oldukça garip bir şekilde değişmişti. Güneş saklanmış, gökyüzü grileşmiş, rüzgâr ise fısıltı gibi değil, öfkeli bir ejderha gibi esiyordu. Meltem, korkusuz bir şekilde Korkusuz'a binip denize açıldı. Ama rüzgâr öyle güçlü esiyordu ki, Korkusuz'u kontrol etmek imkânsızdı. Bir an, Meltem'in gözleri karardı ve uyandığında kendini garip bir yerde buldu. Etrafı sislerle kaplıydı ve Korkusuz'dan eser yoktu. 'Korkusuz! Korkusuz!' diye bağırdı Meltem, ama sessiz bir cevap aldı. Çevresinde sadece sis vardı. Sisin arasından ürkütücü sesler geliyordu, Meltem korkuyla titriyordu. 'Korkusuz nerde?' diye düşünüyordu. Bir süre daha yürüdükten sonra, sisin arasından soluk soluğa bir ses duydu. 'Merhaba küçük dostum, kaybolmuşsun galiba?' dedi ses. Meltem korkuyla geriye doğru sendeledi, 'Kimsin sen?' diye sordu titrek bir sesle. 'Ben deniz feneriyim,' dedi ses, 've sen burada kaybolmuşsun. Korkma, seni kurtaracağım. Ama önce bana bir söz vermelisin. Korkusuz'u bulursan, asla bir daha böyle tehlikeli havalarda denize açılmayacaksın. Deniz, fırtınalı günlerde çok tehlikelidir.' Meltem, fenerin sözlerine inanmış, korkusuz bir şekilde başını sallamıştı. Fener, Meltem'i sislerden kurtarıp, evine doğru yönlendirdi. Bir süre sonra, Meltem evinin önüne gelmiş, korkuyla dolu kalbi rahatlamıştı. Hemen bahçeye koştu, Korkusuz'u aradı. Ve işte o sırada, bahçede, Korkusuz'u buldu. Meltem sevinçten zıplamaya başladı. Fenerin sözlerini hiç unutmayacaktı, korkusuz olmanın, bazen tehlikeli olduğunu anlamıştı. Bundan sonra, Korkusuz'la birlikte, sadece güneşli ve sakin günlerde denize açılacaktı.