Eymen, yedi yaşında, gözleri yıldızlar gibi parlayan, meraklı bir çocuktu. Her gece penceresinden gökyüzüne bakardı, yıldızların sonsuzluğuna dalar, onların hikâyelerini hayal ederdi. Bir gün, en parlak yıldızı, 'Kayıp Yıldızı' diye adlandırdığı yıldızı gökyüzünde bulamadı. 'Kayıp Yıldızı' Eymen için çok özeldi, çünkü ona her gece masal anlatırmış gibi gelirdi. Küçük yıldızın kaybolması Eymen'i çok üzdü. Yatağına yattı, gözleri doldu. 'Ne oldu acaba?' diye düşündü. 'Belki de düştü, belki de bir bulutun arkasına saklandı' diye fısıldadı yastığına. Uykusuz bir gece geçirdi. Ertesi sabah, anne ve babasına yıldızın kaybolduğunu anlattı. Annesi onu kucakladı, 'Sevgili Eymen, üzülme. Kayıp Yıldız belki de bir yolculuğa çıktı, belki de yeni bir arkadaş bulmaya gitti' dedi. Babası ise, 'Belki de biraz dinlenmeye ihtiyacı vardı' diye ekledi. Ama Eymen hala çok endişeliydi. Kayıp Yıldız'ın kayboluşu onu çok etkilemişti. Okuldan eve dönerken, parkta yalnız oturan, yaşlı bir adam gördü. Adamın yüzü üzgündü, gözleri yaşlıydı. Eymen, cesaretini toplayıp adamın yanına gitti. 'Merhaba amca,' dedi. 'Neden üzgünsün?' Yaşlı adam, 'Torunumla çok güzel bir arkadaşlığımız vardı. O, benim küçük yıldızım gibiydi. Şimdi ise, uzak bir şehre taşındılar ve onu çok özlüyorum.' diye cevapladı. Eymen, yaşlı adamın üzüntüsünü anladı. O da Kayıp Yıldızını özlüyordu. 'Ben de Kayıp Yıldızı'nı özlüyorum amca,' dedi. 'Ama annem ve babam, belki yolculuğa çıkmıştır ya da dinlenmeye ihtiyacı vardır dediler.' Yaşlı adam, Eymen'in elini tuttu. 'Küçük yıldızım da öyle demişti, uzaklara gitmişti, ama ben biliyordum, sadece yeni bir yere alışması gerekiyordu.' dedi. 'Bazen arkadaşlarımızı özleriz, ama biliriz ki arkadaşlarımız hep kalbimizdedir. Ve arkadaşlık uzaklık tanımaz. Telefon, mektup veya ziyaretlerle de görüşebiliriz. ' Eymen, yaşlı adamın sözlerini dikkatle dinledi. Arkadaşlığın, mesafelerden etkilenmediğini anladı. O akşam, gökyüzüne bakarken, Kayıp Yıldızını görememişti ama kalbinde bir sıcaklık hissetti. Kayıp Yıldızının bir yolculukta olduğunu, belki de yeni yıldızlarla arkadaşlık ettiğini düşündü. Yaşlı adamla konuştuğu gün anladığı gibi, uzaklık gerçek arkadaşlıkları etkilemezdi. Eymen, o günden sonra, okulda yeni arkadaşlar edinmeye çalıştı. Yaşlı adama her hafta mektup yazdı ve arkadaşlığını devam ettirdi. Bir süre sonra, Eymen tekrar gökyüzünü izlemeye başladı. Orada, eskisi kadar parlak olmasa da, 'Kayıp Yıldızını' gördü. Kalbi sevinçle doldu. Artık biliyordu ki, yıldızlar ve arkadaşlar kaybolmazlar, sadece bazen uzaklaşırlar. Ama gerçek arkadaşlık, her zaman kalpte yaşar. Eymen, o gece çok güzel uyudu. Kayıp Yıldızı'nı tekrar görmüş olmanın mutluluğu ve yaşlı adamla kurduğu yeni arkadaşlık sayesinde çok mutlu ve huzurluydu. Bir şeylerin yok olduğunu düşünmek yerine, sadece uzaklaştığını ve bir gün geri döneceğini düşünmenin daha iyi olduğunu öğrenmişti. Öğrendiği en önemli ders ise, arkadaşlığın değerini, önemini ve her koşulda devam ettirilebileceğini anlamıştı. Her şeyden önce, gerçek dostlukların zaman ve mesafe tanımadığını öğrenmişti. Eymen, artık yıldızları izlerken sadece güzellikleri değil, aynı zamanda dostluğu ve sevgiyi de görüyordu.