Eva, oyuncak ayı 'Pofuduk'u kucağında, pencereden dışarı bakıyordu. Yağmur yağıyordu ve gökyüzü gri bulutlarla kaplıydı. 'Pofuduk, bugün çok üzgünüm,' diye fısıldadı Eva. 'Okulda yeni bir kız geldi ve benimle oynamak istemedi. Ben de çok yalnız kaldım.' Pofuduk, sevimli gözleriyle Eva'ya baktı ama bir şey söyleyemedi. O da üzgündü, çünkü Eva üzgün olduğunda Pofuduk da üzgün oluyordu. Eva'nın annesi içeri girdi. Eva'nın üzgün olduğunu görünce hemen yanına oturdu. 'Canım kızım, ne oldu?' diye sordu nazikçe. 'Yeni gelen kız, benimle oynamak istemedi,' dedi Eva. 'Onu çok yalnız hissettirmiyor mu?' diye sordu annesi. Eva başını salladı. 'Üzüldüğünü anlıyorum,' dedi annesi. 'Ama bazen insanlar yeni kişilerle tanışınca biraz çekingen olabilirler. Yeni kız kendini daha rahat hissettikten sonra seninle oynamak isteyecektir.' Eva, annesinin sözleri üzerine düşünmeye başladı. Belki de haklıydı. Eva'nın babası akşam yemeğine oturduğunda, annesi ona yeni kızdan bahsetti. Babası, Eva'nın üzgün olduğunu öğrenince gözleri doldu. 'Üzgünüm, canım kızım,' dedi. 'Ama unutma ki, anne ve baban her zaman senin yanındadır. Bizim sevgimiz seni her zaman güvende ve mutlu hissettirecektir.' Eva, babasının sözlerini duyunca biraz olsun rahatladı. Onun sevgisi, her şeyden önemliydi. O akşam, Eva'nın annesi, yeni kızın evine gitmeyi teklif etti. 'Belki onunla tanışırsın ve birlikte oynayabilirsiniz,' dedi. Eva, biraz çekinerek de olsa annesine 'Tamam' dedi. Ertesi gün, Eva ve annesi yeni kızın evine gittiler. Eva, biraz çekinerek de olsa yeni kıza yaklaştı. 'Merhaba, ben Eva,' dedi. Yeni kız, Eva'ya gülümsedi. 'Merhaba Eva, ben Neslihan. Senden çok heyecanlandım, çünkü sen çok tatlı görünüyorsun!' dedi. Eva, yeni kızın kendisini sevdiğini görünce çok mutlu oldu. O günden sonra, Eva ve Neslihan çok iyi arkadaş oldular. Eva, artık üzgün değildi. Çünkü yeni bir arkadaşı vardı ve annesi ve babası da her zaman onun yanındaydı. Pofuduk da artık çok mutluydu, çünkü Eva artık üzgün değildi.