Emir, küçük, neşeli ve meraklı bir çocuktu. Bahçesinde, dedesinin ona hediye ettiği küçük, sıradışı bir tohum vardı. Tohum, parlak yeşil renkteydi ve üzerinde minik yıldızlar gibi parıldayan noktalar bulunuyordu. Emir, tohumu çok sevmişti ve her gün onu özenle suluyordu. 'Umarım güzel bir çiçek açar!' diye düşünüyordu her gün. Bir gün, Emir'in bahçesine komşusu olan yaşlı Bay Kemal geldi. Bay Kemal, çok bilge ve herkes tarafından sevilen bir kişiydi. Emir, Bay Kemal'i görünce heyecanlandı ve tohumunu gösterdi. 'Bakın Bay Kemal, dedem verdi bana bu tohumu. Çok güzel bir çiçek açmasını umuyorum.' dedi. Bay Kemal gülümsedi ve 'Bu özel bir tohum Emir' dedi. 'Ama sadece sevgiyle ve özenle büyütülürse çiçek açar. Ona iyi bakarsan, sana çok şey öğretecek.' Emir, tohumuna daha da çok özen göstermeye başladı. Her gün onu suladı, güneş ışığına çıkardı ve onunla konuştu. 'Güzel bir çiçek olmanı çok istiyorum!' derdi. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Tohum yavaş yavaş büyümeye başladı. İlk önce minik bir filiz çıktı, sonra yapraklar açıldı. Ama çiçek açmıyordu. Emir biraz hayal kırıklığına uğramıştı. Bir gün, Emir'in sınıfta bir tartışma çıktı. Arkadaşları Ayşe ve Ali, oyuncağı için kavga ediyorlardı. Emir, Ayşe'nin oyuncak ayısını almak üzereyken durdu. 'Sakin olun' dedi. 'Oyuncakları paylaşmayı öğrenmeliyiz. Birbirinize saygı göstermelisiniz. Saygı duymak, birbirinizin duygularını anlamak ve önemsemek demektir. Kavga etmek yerine, birlikte oynayabiliriz.' Aişe ve Ali, Emir'in sözlerine dikkatle kulak verdiler. Birbirlerine özür dilediler ve oyuncağı paylaşmaya karar verdiler. Emir, arkadaşlarının birbirlerine saygı göstermelerini sağladığında çok mutlu oldu. O gün okuldan eve koşarken, bahçesindeki bitkiye baktı. Bitki, o gün daha parlak görünüyor, yaprakları daha yeşildi. Ertesi sabah, Emir gözlerine inanamadı. Tohum, muhteşem bir çiçek açmıştı! Çiçek, parlak renklerde, yıldız şeklindeki yapraklarıyla büyülü bir güzellikteydi. Emir, Bay Kemal'in sözlerini anladı. Tohum, sadece özenle büyütülmekle kalmamış, aynı zamanda Emir'in sevgi dolu yüreğinin ve başkalarına saygısının bir meyvesi olarak açmıştı. Emir, çiçekle gurur duyuyordu. Herkes çiçeği görmeye geliyordu. Emir, çiçeğin güzelliğinin, sadece tohumun özelliğinden değil, kendisinin gösterdiği sevgi ve başkalarına gösterdiği saygıdan kaynaklandığını biliyordu. O günden sonra Emir, herkese karşı daha da saygılı olmaya, paylaşmayı ve birlikte çalışmayı öğrenmeye çalıştı. Çünkü biliyordu ki, saygı, sevgi ve paylaşma dünyayı daha güzel bir yer yapardı. Emir, her yıl baharda, dedesinden aldığı gibi, benzer bir tohum eker ve aynı özveri ve sevgiyle büyütürdü. Her çiçek, onun için; büyümenin, paylaşmanın, saygının ve sevginin gücünü hatırlatan özel bir hatıra olurdu. Ve her çiçek, Emir'in kalbindeki güzelliği yansıtırdı.