Yemyeşil bir çayırda, güneşin sıcak ışınlarının altında, minik bir ayçiçeği büyüyordu. Adı 'Güneş'ti. Güneş, her sabah güneşin doğuşuyla birlikte uyanır ve güneşi selamlar, kocaman yapraklarını onun ışığına doğru çevirirdi. Güneş, tüm gün boyu güneşten gelen ısı ve ışığı emer ve bu sayede büyümeye devam ederdi. Bir gün, Güneş bulutların arasında dolaşan bembeyaz bir bulutu gördü. Bulut, Güneş'in üzerinde durdu ve gölgesiyle onu kapladı. Güneş, bulutun gölgesinden dolayı üzüldü ve güneşi özledi. 'Neden bu bulut beni gölgeliyor? Güneşimi göremiyorum!' diye düşünüyordu. Bulut, Güneş'in üzüntüsünü hissetti ve ona 'Korkma küçük ayçiçeği, ben sadece seni biraz serinletmek için buradayım. Güneşin çok sıcak ışınları seni yakabilirdi.' dedi. Güneş, bulutun sözlerini duyunca şaşırdı. Bulut, onu korumak için gelmişti. Güneş, bulutun ne kadar iyi olduğunu fark etti ve onu teşekkür etti. Bulut, Güneş'e gülümsedi ve 'Her zaman yardımcı olmaya hazırım. Güneşin ışığı bize güzelliği, bulutlar ise serinliği getirir. Birlikte daha da güzeliz.' dedi. Güneş, bulutun sözlerinden ders aldı. O günden sonra Güneş, güneşin ışığını ve bulutun serinliğini birlikte sevmeye başladı. Her gün, bulutla birlikte güneşe bakıyor ve ikisinin de güzelliğine şükrediyordu.