Alya, her gün bahçesindeki eski aynanın önünde saatler geçiren küçük bir kızdı. Aynanın çerçevesi paslıydı, camı ise tozlu ve bulanıktı. Fakat Alya'nın gözünde bu ayna dünyanın en güzel aynasıydı. Bir gün, aynanın üzerine düşen güneş ışığı, üzerinde bir parıltı yarattı. Alya, bu parıltıya doğru eğildiğinde, aynanın içindeki bulanık görüntü netleşmeye başladı. Şaşkınlıkla aynaya bakarken, kendisini bir ormanın ortasında, ağaçların arasında koşan bir ceylanla karşı karşıya buldu. Alya, 'İnanamıyorum! Bu mümkün mü?' diye haykırdı. Aynaya dokununca, bir anda kendini ormanda buldu. Ceylan, Alya'ya yaklaşarak onu takip etmesini işaret etti. Alya, ceylanı takip ederek ormanın derinliklerine doğru ilerledi. Yol boyunca, konuşan hayvanlar, büyülü çiçekler ve uçan karıncalar gördü. Sonunda, ceylan onu bir gizli bahçeye getirdi. Bahçede, kristal bir göl ve üzerinde yüzen nilüferler vardı. Alya, 'Burası çok güzel!' diye haykırdı. Ceylan, 'Bu bahçe, hayal gücünün büyüsüyle yaratıldı. Herkesin kendi hayal dünyasına açılan kapısı var. Sen de aynanın büyüsünü keşfettin.' dedi. Alya, ceylanın sözlerinden çok etkilendi. Hayal gücünün gücünü anladı ve bu gücü kullanarak dünyayı daha güzel bir yer yapmak istedi. Ceylan, Alya'ya bahçenin kapısını gösterdi. 'Bu kapı seni aynana geri götürecek. Ama unutma, hayal gücün her zaman seninle olacak.' dedi. Alya, ceylana veda ederek aynaya geri döndü. Aynanın önünde artık bir ceylan değil, kendi yansıması vardı. Alya, o günden sonra her zaman hayal gücünü kullandı. Her şeyi daha güzel bir şekilde hayal ederek dünyayı daha iyi bir yer haline getirdi. Ayna, onun için her zaman hayal dünyasının kapısı olmaya devam etti.