Ahmet Hakan, on bir yaşında, enerjik ve oldukça oyun sever bir çocuktu. En sevdiği şey, annesinin tabletinde oynadığı renkli, eğlenceli oyunlardı. 'Uzay Maceraları', 'Hayvan Bakım Evi' ve 'Gizli Ada' oyunlarına bayılırdı. Günlerini bu oyunlar arasında geçirir, kahramanlıklar yapar, hayvanlara bakar, adaları keşfederdi. Ancak, Ahmet Hakan'ın bir sorunu vardı: Sorumluluk duygusu biraz zayıftı. Oyun oynadıktan sonra tableti şarj etmeyi, yerine koymayı, hatta bazen oyunları kapattıktan sonra da ekranı açık bırakmayı unuturdu. Bu durum annesini oldukça endişelendiriyordu. Bir gün, Ahmet Hakan'ın annesi, tablet bilgisayarındaki tüm oyunları sildi. 'Ahmet Hakan,' dedi annesi yumuşak bir sesle, 'oyunlar çok eğlenceli, biliyorum. Ama her şeyin bir ölçüsü olmalı. Ayrıca, sen tableti düzgün kullanmıyorsun. Sorumluluk sahibi olmayı öğrenmelisin. Oyunlar silindi, ama tekrar yüklenecekler. Ancak bunu, sen bana sorumluluklarını gösterene kadar yapmayacağım.' Ahmet Hakan çok üzüldü. Sevdiği oyunları kaybetmişti. 'Annem neden oyunlarımı sildi?' diye düşündü. Bir süre ağladı, sonra annesinin söylediklerini düşündü. 'Sorumluluk sahibi olmak...' Ne demekti bu? Annesinin verdiği görevleri zamanında yapıyordu, ama tablet konusunda biraz ihmalkardı. Annesinin sözleri, Ahmet Hakan'ın kalbinde derin bir düşünceye neden oldu. Oyunlar önemliydi, ama sorumluluk daha mı önemliydi? Ertesi gün, Ahmet Hakan tüm gününü farklı geçirdi. Annesinin ev işlerinde yardım etti, oyuncaklarını topladı, odasını düzenledi. Hatta annesinin akşam yemeği hazırlığında bile yardımcı oldu. Bu işleri yaparken, bir yandan da sorumluluk duygusunun ne kadar önemli olduğunu anlamaya başladı. Sorumluluk, sadece oyunları oynamakla kalmayıp, onları koruyup, düzgün kullanmak demekti. Sorumluluk, annesinin verdiği görevleri yerine getirmek, aileye yardımcı olmak demekti. Akşam yemeğinden sonra, Ahmet Hakan annesine gitti. 'Anne,' dedi, 'oyunlarımı özledim. Ama şimdi anlıyorum. Sorumluluk sahibi olmalıyım. Tableti her zaman şarj edeceğim, yerine koyacağım, ve oyunları kapattıktan sonra ekranını kapatacağım. Bundan sonra daha dikkatli olacağım, söz veriyorum.' Annesi Ahmet Hakan'ı kucakladı. 'Çok sevindim, oğlum,' dedi. 'Ben de seni seviyorum. Sorumluluk sahibi olmak önemli bir şey. Ve sen bunu öğrendin. Şimdi, oyunlarını tekrar yükleyebiliriz.' Ahmet Hakan'ın yüzü mutlulukla parladı. Annesi tableti aldı ve Ahmet Hakan'ın en sevdiği oyunları tekrar yükledi. Ahmet Hakan o gece huzurlu ve mutlu bir uykuya daldı. Artık sadece oyun oynamakla kalmayacaktı; sorumluluklarının farkındaydı ve bunları yerine getirmenin verdiği mutluluğu tadıyordu. Oyunlar tekrar hayatındaydı ama bu sefer daha değerliydi, çünkü Ahmet Hakan, onları kaybetmenin verdiği üzüntüyle sorumluluğun önemini öğrenmişti. Günler, haftalar geçti. Ahmet Hakan, sözünü tuttu. Tableti özenle kullanıyor, oyunlardan sonra şarj edip yerine koyuyor, ekranı kapatıyordu. Ev işlerinde annesine yardımcı oluyordu, oyuncaklarını topluyordu ve odasını düzenliyordu. Sorumluluk sahibi olmak, Ahmet Hakan'a sadece oyunlarını geri kazandırmakla kalmamış, aynı zamanda kendine olan güvenini de artırmıştı. Artık daha mutlu, daha düzenli ve daha sorumlu bir çocuktu. Ve annesi, oğlunun bu değişimiyle gurur duyuyordu. Ahmet Hakan, oyunlarının keyfini çıkarırken, aynı zamanda sorumluluklarının da farkındaydı. Bu, onun için büyük bir başarıydı, ve bu başarıyı her zaman hatırlayacaktı. Bu deneyim, hayatı boyunca ona yol gösterecek, sorumluluk sahibi olmanın önemini ve mutluluğun sırrının sadece oyunlarda değil, aynı zamanda görevlerini yerine getirmekte de yattığını öğretmişti. Ve Ahmet Hakan, öğrendiği bu değerli dersle, geleceğe daha güvenle bakıyordu. Bir gün, Ahmet Hakan, okulda öğretmeni tarafından ‘Sorumluluk Hikayeleri’ yarışmasına katılması için teşvik edildi. Yazdığı hikaye, kendi deneyimlerine dayanıyordu ve ‘Kayıp Oyuncaklar ve Büyük Sorumluluk’ adını verdiği bu hikaye, okulda büyük beğeni topladı. Ahmet Hakan, hem öğrendiklerinden hem de kazandığı ödülden dolayı çok mutluydu. Artık sorumluluğun sadece bir görev değil, aynı zamanda büyük bir hazine olduğunu biliyordu. Annesi de onunla gurur duyduğunu tekrar tekrar dile getirdi. Ahmet Hakan'ın hikayesi, birçok çocuğa sorumluluk duygusunun önemini hatırlatırken, onlara aynı zamanda zorlukların üstesinden gelmenin ve başarıya ulaşmanın yollarını da gösteriyordu. Bu hikayenin en önemli mesajı ise, sorumluluğun ne kadar büyük olursa olsun, her zaman üstesinden gelinebileceği ve bu sürecin hem eğlenceli hem de öğretici olabileceğidir. Ahmet Hakan, söz verdiği gibi, tableti ve diğer eşyalarını düzgün kullanmaya devam etti ve annesinin yüzündeki gülümsemeyi korumak için elinden gelenin en iyisini yaptı. Bu, onun yeni ve daha sorumlu hayatında kendisini mutlu eden bir ritüel haline geldi. Ahmet Hakan, bundan sonra, her zaman sorumluluklarını hatırlayarak ve onları yerine getirmenin verdiği mutluluğu yaşayarak hayatına devam etti. Bu da, sorumluluğun gerçek bir hazine olduğunu anlamasını sağladı.