Rapunzel

Bir zamanlar genç ve güzel bir anne varmış. Bir gün hastalanmış. Onu iyileştirebilecek tek şey rapunzel adında bir bitkiymiş.

Ancak mevsim kış olduğundan rapunzel kötü cadının bahçesinden başka hiçbir yerde bulunamazmış. Hasta annenin kocası, rapunzelden bir yaprak koparabilmek için cesurca cadının bahçesine süzülmüş…

Yaprağı tam koparacakken bir çığlık duymuş. “Dur, hırsız!” Bu cadının sesiymiş. “Benim bitkimi çalmaya nasıl cüret edersin? Bunu hayatınla ödeyeceksin!”

“Özür dilerim.” diyerek yalvarmış adam cadıya. “Bitkiyi karım için kopardım, o çok hasta. Ne olur izin ver, bitkiyi alayım karım bir bebek bekliyor…”

Cadı kıs kıs gülmeye başlamış ve “O zaman, karşılığında bebeği ben alırım.” demiş.

Adam cadının isteğini çaresizce kabul etmek zorunda kalmış. Başka seçeneği yokmuş, çünkü cadı çok güçlüymüş.

Hasta kadın iyileşip pembe yanaklı çok güzel bir bebek doğurmuş. Bebek daha ilk nefesini alır almaz kapı çalmış.

Cadı bebeği almaya gelmiş. Kıkır kıkır gülerek “Pazarlığımızın anısına ona Rapunzel ismini vereceğim” demiş ve ufacık kundağı kapıp gitmiş.

Zamanla Rapunzel kıskanç cadının yanında büyüyüp serpilmiş. Cadı onu kapısız bir kuleye kilitlemiş. Kuleye girmenin ya da kuleden çıkmanın tek yolu tırmanmakmış. Ama duvarlar cam kadar kayganmış ve kulenin etrafını dikenli çalılar sarmış.

Rapunzel’ in uzadıkça uzayan ve henüz hiç kesilmemiş güçlü mü güçlü, altın sarısı saçları varmış. Cadı kuleye geldiğinde Razunzel’ e seslenirmiş:

“Rapunzel, Rapunzel, saçlarını sarkıt.”

Rapunzel de saçlarını sarkıtır, cadı da onun saçlarına tırmanarak kuleye çıkarmış.

Bir gün, bir prens kulenin etrafında atla geziniyormuş. Rapunzel de o sırada pencerenin kenarında saçlarını tarıyormuş. Birden prens Rapunzel’ i fark etmiş. Rapunzel öyle güzelmiş ki ona ilk görüşte aşık olmuş. Daha önce hayatında hiç erkek görmemiş olan Rapunzel’in durumu da farklı değilmiş. O da prense ilk görüşte aşık olmuş.

Çabucak saçlarını pencreden sarkıtmış ve prens de cesurca kuleye tırmanmış. Saatlerce sohbet etmişler, gülüp eğlenmişler. Güneş batarken evneceklerine dair birbirlerine söz vermişler.

Rapunzel, “Cadı gelmeden gitmelisin, yoksa seni öldürebilir.” diyerek prensi uyarmış.

Prens, “Yakında yeniden geleceğim ve buradan birlikte kaçacağın diyerek Rapunzel’ e söz vermiş. Cadı döndüğünde kuşkulanıp havayı koklamış. “Demek bir erkek bu kuledeydi ha… Onu bir daha asla görmeyeceksin.” diyerek Rapunzel’ e bağırmış. Rapunzel’in saçlarını kesmiş ve onu bir dolaba kilitlemiş. Kendisi de beklemeye başlamış…

Çok geçmeden cadı bir fısıltı duymuş. “Rapunzel, Rapunzel saçlarını sarkıt.”

Altın renkli saç örgüsü sarkıtılınca prens ona tutunarak kuleye tırmanmış. Bir de ne görsün! Meğer Rapunzel’ den kestiği saç örgüsünü cadı sarkıtmış aşağıya! Elinde pençeye benzer bir şey tutan cadı büyü yapmış ve prense, “Sevgili bir daha görmeceksin.” demiş. Prens birden bire hiçbir şey göremez olmuş. Cadı onun gözlerini kör etmiş. Prens birden göğsünde cadının soğuk ellerini hissetmiş. Cadı prensi pencereden aşağı atmaya çalışıyormuş.

“Hayır!” diye haykırmış prens. Yerdeki dikenli çalılara düşüp ölmekten çok korkuyormuş. Kör de olsa onunla dövüşmüş. Bu itişme sırasında cadı dengesini kaybetmiş…

Cadı bir o yana bir bu yana sendelemiş ve pencereden düşmüş. Önce yüksek sesli bir çığlık sesi duyulmuş, sonra aniden bir sessizlik olmuş…

Prens, “Evet, cadı artık başımızı belaya sokamayacak.” diyerek rahat bir nefes almış. “Rapunzel, neredesin?” “Buradayım.” demiş Rapunzel, yumuşak bir sesle. Prens sesin dolaptan geldiğini anlayınca, dolabın kilidini açmış ve Rapunzel, prensin kollarına koşmuş. Sevinçten ağlamaya başlayan Rapunzel’in gözyaşları prensin gözlerin değince prens yeniden görmeye başlamış. Prens, önce gözlerini kırpıştırmış, sonra da gülümsemeye başlamış. “Artık özgürüz.” demiş Rapunzel’ e usulca. “Benimle gelirsen birlikte sonsuza dek mutlu yaşayabiliriz.”

Rapunzel, prensin teklifini kabul etmiş ve sonsuza dek mutlu yaşamışlar. E masal bu ya gökten 3 elma da düşmüş tabii. Biri Rapunzel’e biri prense biri de kime mi? Rapunzel ve prensin bebeklerine...