Gökyüzüne Yürüyen Küçük Ayşe

Bir varmış, bir yokmuş… Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, gökyüzüne komşu bir dağ köyünde küçük Ayşe adında bir kız yaşarmış. Ayşe’nin kalbi bir kuş tüyü kadar hafif, gözü ise gökyüzünün mavisinde kaybolacak kadar meraklıymış. Ayşe her sabah güneş doğarken, babasının çoban köpeği Karabaş ile köyün kenarındaki büyük yamaca çıkar, gökyüzüne bakıp hayal kurarmış.

Bir gün, Ayşe yamaca oturmuş bulutların oyununu izlerken, rüzgar kulaklarına bir fısıltı getirmiş:

“Gökyüzüne yürümek ister misin?”

Ayşe bir anda irkilmiş. Gözlerini çevrede dolaştırmış ama kimseyi görememiş. Sonra yere yakın bir ses gelmiş:

“Buradayım, aşağı bak!”

Ayşe eğilmiş ve yerde parlayan altın bir taş görmüş. Taş, güneşin ışığında pırıl pırıl parlıyormuş ve tıpkı bir insan gibi konuşuyormuş:

“Ben Gökyüzü Taşı’yım. Seni göklere çıkarmaya yardım edebilirim ama önce yüreğindeki cesareti göstermelisin.”

Ayşe’nin kalbi heyecanla çarpmış. Gökyüzüne gitmek mi? Bu bir rüya olmalı! Fakat Gökyüzü Taşı ciddi görünüyormuş.

“Nasıl gösterebilirim cesaretimi?” diye sormuş Ayşe.

Taş hafifçe titremiş ve yanıtlamış:

“Üç görevin var. İlkinde, köydeki yaşlı dut ağacının dallarını çözen kötü bir rüzgarı durdurman gerek. İkincisinde, karanlık mağarada kaybolmuş bir kuşun yuvasını bulmalısın. Son olarak, gökyüzüne çıkan merdiveni yaratacak sihirli kelimeleri öğrenmelisin.”

Ayşe, bir an tereddüt etmiş. Ancak merakı ve kararlılığı ağır basmış. “Peki, başlayalım!” demiş.

Ayşe önce yaşlı dut ağacına gitmiş. Ağacın dalları rüzgarın şiddetiyle savruluyormuş. Kötü rüzgar, “Hiçbir çocuk beni durduramaz!” diye uğuldayarak Ayşe’nin etrafında dönmeye başlamış.

Ayşe, rüzgarın sözlerini duyunca korkmuş ama hemen bir şey fark etmiş. Rüzgar savruldukça, yere düşen dallar köy çocuklarının sevdiği tahta oyuncaklar için idealmiş.

“Rüzgar!” diye seslenmiş Ayşe, “Dallarını istediğin gibi savur ama onları yere indir. Bizimle oyuncaklar yapmak ister misin?”

Kötü rüzgar bu teklife şaşırmış. Kimse ona böyle bir şey sormamıştı! “Peki,” demiş. Rüzgar sakinleşmiş ve dalları nazikçe yere bırakmış. Ayşe, Gökyüzü Taşı’nın hafifçe ısındığını hissetmiş.

İlk görevi tamamlanmıştı.

İkinci görev için Ayşe, mağaraya gitmiş. Karanlık mağaradan cılız bir cıvıltı duyuluyormuş. Ayşe yanındaki küçük bir fenerle ilerlemiş ve mağaranın derinliklerinde ufacık bir kuşun sıkıştığını görmüş. Kuş ürkekmiş ama Ayşe onunla yumuşak bir sesle konuşmuş:

“Korkma, seni yuvalarına götüreceğim.”

Ancak mağara çok karışıkmış ve Ayşe yolu bulamıyormuş. Tam o sırada Gökyüzü Taşı, ışık saçmaya başlamış. Işık, kuşun yuvasına giden gizli bir yolu aydınlatmış. Ayşe, kuşu yuvasına bırakmış ve minik dostunun mutlulukla cıvıldamasını duymuş. Gökyüzü Taşı, daha da parlak hale gelmiş.

İkinci görev de tamamlanmıştı.

Son olarak, Ayşe’ye gökyüzüne çıkan merdiveni yaratacak sihirli kelimeleri öğrenmek kalmıştı. Ayşe köyün bilge nineciğine gitmiş. Nineciğin masalları çok meşhurmuş.

“Nineciğim,” demiş Ayşe, “Gökyüzüne çıkmak için sihirli kelimeleri bulmam gerek.”

Nine gülümsemiş ve Ayşe’ye eğilmiş. “Sihirli kelimeler, cesaret ve iyilikle kalbinde saklıdır. Onları bulman için bir yere bakmana gerek yok.”

Ayşe düşünmüş. Sonra Gökyüzü Taşı’na bakarak üç kelime söylemiş:

“Merak, Cesaret, Sevgi.”

Bir anda taş havalanmış ve gökyüzüne doğru yükselen bir merdiven oluşturmaya başlamış! Ayşe, Karabaş ile birlikte merdiveni tırmanmış ve bulutların arasında masmavi bir dünyaya ulaşmış. Orada, Ayşe’yi bir kuş sürüsü ve gökyüzü perileri karşılamış.

Periler, “Cesaretin ve iyiliğin için teşekkür ederiz, Ayşe. Gökyüzü artık senin evin kadar yakın,” demişler.

Ayşe, o günden sonra her gece gökyüzüne çıkan merdiveni hayal eder ve yeni maceralar düşler olmuş. Gökyüzü ile dost olan küçük Ayşe, köydeki herkese iyilik ve cesaretin ne kadar değerli olduğunu öğretmiş.

Ve gökyüzünde bir yıldız kadar mutlu yaşamış.

Gökyüzüne bakıp dilek tutmayı unutmayın!