Şehzade ile Gulyabani

Evvel zaman içinde kalbur saman için bilinmeyen diyarlarda bir Şah varmış. Bu şahın ava ve at sürmeye meraklı bir oğlu bir de veziri var imiş. Şah vezirine nereye giderse oğlundan ayrılmaması gerektiğini söylemiş. Vezir bu emre göre şehzadenin yanından hiç ayrılmıyormuş. Bir gün vezir ve şehzade birlikte ava çıkmış. At sürerken karşılarına canavara benzeyen bir hayvan çıkmış. Vazir bu garip hayvanı izlemeleri gerektiğini söylemiş.  Şehzade canavarı kovalamaya başlamış.

Çölün ortasına geldiklerinde hayvan gözden kaybolmuş. Hayvanın nereye gittiğini anlamaya çalışan şehzade patika bir yolun ortasında ağlayan köle bir kız görmüş. Kızın yanına gidip kim olduğunu sormuş. Kız, "Hint padişahlarından birinin kızıyım. Ormanda kervanla yol alırken, uyuma arzusu beni sardı; farkında olmadan atımdan düşmüşüm. Sonra kendimi yapayalnız ve çok şaşırmış olarak burada buldum" demiş. Şehzade kızın haline acımış evine götürmek için yanına almış.

Yolda giderken genç kız bir harabe görmüş orada biraz dinlenmek istediğini söylemiş. Şehzade ve kız harabeye girdiklerinde genç kız gulyabaniye dönüşmüş. Şehzadeyi yavruların yem etmek niyetinde imiş. Yavrular şehzadeyi bir an evvel yemek için sabırsızlanırken gulyabani şehzadenin titrediği görmüş. Neden titrediğini merak etmiş. Hasta mıymış? Hasta ise onu çocuklarına yediremezmiş. Şehzadeye ne olduğunu sormuş.

Şehzade, “Bir düşmanım var, ne laftan anlar ne insafa gelir.” demiş. Gulyabani “O halde Allah’a yalvar, o sana doğru yolu gösterir.” Demiş. Oturduğu yerde ellerini açıp dua etmeye başlayan şehzadeyi atı kurtarmaya gelmiş. Şehzade atına atlayıp dört nala sarayına dönüp babasının yanına gitmiş. Vezirin ona verdiği kötü tavsiyeyi söylemiş.

Az daha öldürüleceğinden bahsetmiş. Şah oğluna yapılanlardan memnun olmamış ve vezirin idam edilmesine hüküm vermiş.