Hüseyin’in Doğum Günü

Bir varmış, bir yokmuş. Esmer, simsiyah ve gür saçlı Hüseyin isminde bir çocuk yaşarmış. Hüseyin, ailesini ve arkadaşlarını çok seven, neşeli bir çocukmuş. Hüseyin’in bir de İhsan isminde çok yakın bir arkadaşı varmış. Sık sık birlikte oyun oynar, parkta eğlenir ve güzel vakit geçirirlermiş. 

Bir gün İhsan ve Hüseyin yine buluşmuş. Her şey her zaman olduğu gibi normal gözüküyormuş Hüseyin için. Fakat o gün, İhsan’ın doğum günüymüş ve Hüseyin bunu unutmuş. Hüseyin’in bunu unutmasına karşılık İhsan çok kırılmış ve üzülmüş. Duygularını açık bir şekilde arkadaşına açmış. Ona ne kadar üzüldüğünden, onun için böylesine önemli olan bir günü unutmasının onu ne kadar kırdığından bahsetmiş. 

‍

Hüseyin, “Sen de benimkini unutmuştun!” diyerek kendini savunmuş. Ve bu savunma, İhsan’ı daha çok üzmüş. Çünkü İhsan’ın Hüseyin’den tek beklediği doğum gününü kutlaması ve onun için böylesine önemli olan günü en yakın arkadaşı ile mutlu bir şekilde geçirmekmiş. O gün kırgın bir şekilde ayrılmışlar…

‍

Hüseyin eve vardığında çok üzgün bir şekilde babasının yanına gitmiş. Ona olup bitenleri, İhsan ile arasında yaşananları anlatmış. Babası ise ona, mutluluğun, iyiliğin ve sevginin karşılık beklenerek gösterilebilecek hisler olmadığından bahsetmiş. O senin doğum gününü unutmuş olsa bile, onu mutlu edeceğini bildiğin için onun doğum günü kutlamalıydın diye de eklemiş. Sevginin, yalnızca sözlerde değil asıl davranışlarda ve karşımızdaki insana zaman ayırmakta, özen göstermekte olduğunu öğrenen Hüseyin, doğruca arkadaşı İhsan’ın yanına gitmiş.

‍

Babasının söylediklerini İhsan’a da anlatmış ve ona böyle davrandığı için üzgün olduğunu belirterek özür dilemiş. O özür dilediğinde, İhsan hemen onu affetmiş ve birbirlerine sarılmışlar. Geç de olsa, İhsan’ın doğum gününü telafi etmek için mutlu bir şekilde dışarı çıkmışlar.

Ve işte bu şekilde Hüseyin, gerçek sevginin karşılıksız olduğunu, sevdiğimiz insanlara onları sevdiğimizi belli etmemiz gerektiğini öğrenmiş.